சங்க கால மகளிரின் இசைத்திறம்

 

சங்க கால மகளிரின் இசைத்திறம்

சங்க கால மகளிர் கவின் கலைகளில் வல்லவராகத் திகழ்ந்தனர். வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி விளைக்கும் கலைகள் பலவற்றையும் தமிழ் மகளிர் ஐந்தாம் வயது நிரம்பிப் பன்னிரண்டாம் வயது முடிய ஏழாண்டுகளிலும் நன்றாக்க் கற்றுணர்ந்தனர் என்கின்றார்.

குறிஞ்சிப் பண்

          குறிஞ்சி நிலத்திற்குரிய பண் குறிஞ்சிப் பண். முருகனுக்கு வெளியாட்டு நிகழும் போது பலவகையான வாத்தியங்கள் முழங்க குறிஞ்சிப்பண் பாடப்பட்டதைத் திருமுருகாற்றுப்படை (238-239) இயம்புகிறது.

          மலைச்சாரலில் உள்ள தினைப்புனத்தில் குறப்பெண் ஒருத்தி குறிஞ்சிப் பண் பாடுகிறாள். குறிஞ்சிப் பண் பாடிக்கொண்டே அவளது தழைத்து நீண்ட கரிய கூந்தலைக் கோதிக் கொள்கிறாள். தினையை உண்ண வந்த யானைக் குறிஞ்சிப் பண்ணைக் கேட்டவுடன் தினையையும் உண்ணவில்லை. நின்ற இடத்தை விட்டு நகரவில்லை. துயில் வராத அதன் கண்கள் துயில் வரப்பெற்று உறங்கிய நிலையில் நிற்கின்றது.

          ”ஒலியல் வார்மயிர் உளரினள் கொடிச்சி

         பெருவரை மருங்கில் குறிஞ்சி பாடக்

         குரலும் கொள்ளாது நிலையினும் பெயராது

         மறம்புகல் மழகளிறு உறங்கும்”

என்னும் அகநானூற்றுப் பாடல்(102) படம் பிடிக்கிறது.

மருதப்பண்

          மருதப்பண் விடியற்காலையில் இசைக்கப் பட்டதை மதுரைக்காஞ்சி கூறுகிறது. விறலியர் சீறியாழில் மருதப்பெண்ணை இசைத்துப் பாடினர். இதனை,

          ”மருதம் பண்ணி கருங்கோட்டுச் சீறியாழ்

         நரம்பு மீதிறவாது உடன்புணர்ந்து ஒன்றிக்

         கடவது அறிந்த இன்குரல் விறலியர்”

என்று மலைபடுகடாத்தின் (534-536) வரிகள் சுட்டுகின்றன.

பாலைப்பண்

          பாலைப் பண் நண்பகலுக்கு உரியது. இனிமையானது. பண்களில் மிகச் சிறந்ததும் புகழ் மிக்கதும் பாலைப்பண். ஆறலைக் கள்வர்கள் பொருள் பறிக்கச் சென்ற பொழுது, வழியில் செல்லும் பயணிகள் பாடிய பாலைப் பண்ணைக் கேட்டு மனம் இளகப் பெற்றனர். ஆறலைக்கும் கொடுமை ஒழித்து திரும்பிப் போயினர், தீயவரையும் நல்லவராகுமாறு மனமாற்றம் செய்யும் ஆற்றல் பாலைப் பண்ணுக்கு  இருந்தது என்பதனை இதனால் உணரலாம். இதனை,

          ”ஆறலை கள்வர் படைவிட அருளின்

           மாறு தலைபெயர்க்கும் மறவின் பாலை”

என்ற பொருநராற்றுப்படை வரிகள் (21-22) இயம்புகின்றன. பாலைப்பண்,

1.   செம்பாலை

2.   படுமலைப்பாலை

3.   செவ்வழிப்பாலை

4.   அரும்பாலை

5.   கொடிப்பாலை

6.   விளரிப்பாலை

7.   மேற்செம்பாலை

என ஏழு பிரிவுகளைக் கொண்டிருந்தது. பாலைப் பண்ணை மிடற்றாலும், யாழாலும், குழலாலும் இசைத்து மகிழ்ந்தனர்.

காஞ்சிப்பண்

          விழுப்புண் பட்டவர்கள், பேயால் பிடிக்கப்பட்டவர்கள் ஆகியோரின் வருத்தம் தீரக் காஞ்சிப்பண் பாடுவது சங்க கால வழக்கம். விழுப்புண் பட்ட வீரனைக் காக்க ஐயவி (வெண் சிறு கடுகு) அப்புதல், அகிற் புகைத்தல், மணி அடித்தல், வேம்பினை மனையில் செருகுதல் முதலான செயல்களில் ஈடுபடுவர். அப்போது ஆம்பல் குழல் ஊதிக் காஞ்சி பண்ணை மகளிர் பாடியதாகப் புறநானூறு (281:4-7) வழி அறியலாம்.

செவ்வழிப் பண்

          முல்லைக்கும், நெய்தலுக்கும் உரிய மாலை நேரப்பண் செவ்வழிப் பண். இப் பண் இரக்க உணர்ச்சியையும், அவல உணர்ச்சியையும் தோற்றுவிக்க வல்லது. பிரிந்தார்க்குத் துன்பத்தைத் தரும் யாழிசை. யாழில் செவ்வழிப் பண் பாட, அவ்விசைக் கேட்டு மாரிக் காலத்து மாலைப் பொழுதில் தமியனாயிருக்கும் தலைவி கேட்டு வருந்தினாள். இக்காட்சியைப்,

         ”பையுள் நல்யாழ் செவ்வழி வகுப்ப

         ஆருயிர் அணங்கும் தெள்ளிசை

         மாரி மாலையும் தமியள் கேட்டே”

என்ற அகநானூறுப் பாடல் (214:13-15) இயம்புகின்றது.

பஞ்சுரப் பண்

          குறிஞ்சி நில மகளிர் வேங்கை மலர் பறிக்குங்கால் விளையாட்டு கருதி பஞ்சுரப் பண்ணை பாடினர். பஞ்சுரப் பண்ணுடன் வேங்கை வேங்கை என்ற ஆரவாரத்தைக் கேட்டு வழியில் சென்று பயணியர் வெருவினர். இதனை,

          ”வேங்கை கொய்யுநர் பஞ்சுரம் விளிப்பினும்

           ஆரிடைச் செல்வோர் ஆறுநனி வெரூஉம்”

என்று ஐங்குறுநூற்றுப் பாடல்(311:1-2) விவரிக்கின்றது.

விளரிப் பண்

          விளரிப் பண் ஏக்கத்தையும் இரங்கலையும் தோற்றுவிக்கும் தன்மையது. பிரிவுத்துயருற்ற தலைவிக்குத் தலைவன் செல்லும் தேரின் மணியோசை விளரிப் பண்ணைப் போல் கேட்பதாக்க் குறுந்தொகை கூறுகிறது.

 சங்க காலத்து மகளிர் இசைக் கலையில் சிறந்திருந்தமை அறிய முடிகிறது.

பார்வை நூல்

1.  முனைவர் எஃப். பாக்யமேரி  - காலந்தோறும் தமிழர் கலைகள், அறிவுப் பதிப்பகம், ராயப்பேட்டை, சென்னை – 600 014.